at sürmek

o kadar güzel bir duygudur ki, ne desem tarif edemem. çocukken (12-13 yaşlarımda) çok güzel at binerdim. hem de eyer olmadan. o binişlerimde atımla aramızda muhteşem bir bağ oluşmuştu. bir gün küt diye düştüm, öylece yanına gelip benim doğrulmamı bekledi. bir gün de bu ağıldan kaçmış. hiç kimse yakalayamıyor. yular falan da yok başında. bunu bir otlakta buldum. kendi kendine otlanıyor. sakin sakin yanına gittim. hiçbir şekilde tedirgin olmayıp otlamaya devam etti. boynuna dokundum hafifçe. sonra alnına. o kadar seviyordum ki atımı, dayanamayıp boynuna sarıldım ve sonra peşimsıra yürüttüm. üzerinde ne bir eyer ne de yular varken bir köpek gibi benimle ta ağıla kadar geldi. yazın, her gün çayda yıkardım onu. köpürte köpürte. her seferinde, yıkama biter bitmez toprakta yuvarlanırdı hemen :) atlar muhteşem hayvanlar. ben doyamadım tadına. umarım, atları çok seven her çocuk doyar. https://www.tiktok.com/t/ZM2epahRK/?t=1 *** ekleme: (#130968)

Abartıldığını sanırdım hep, söylenenlerden de daha güzelmiş. Motor süren biri olarak benzetirdim hep ama sürdüğün şeyin canlı oluşu çok farklı bir duyguymuş yürüyüşünü kemiklerini hissetmek falan acayip bir duygu, herkese en az 1 kere sürmeyi tavsiye ederim.

(bkz: Deh) (bkz: Gazi çılgın att)

Hele bir de at sizinse, huyunu ve davranışlarının anlamlarını biliyorsanız yani bir bağınız varsa tarif edilemez duygular yaşarsınız. küçükken bir atım vardı dedem vermişti bana da, her yaz yalnızca onunla vakit geçirirdim atlar gerçekten farklı hayvanlardır, sadece sürmek olmaz atlarla vakit geçirmelisiniz.

son zamanlarda at binmek niye moda değil diye düşündüğüm inanası komik olaydır direksiyon saat modeli story paylaşan arkadaşların at üstünden story attıklarını düşünün

merak ettiğim şeylerden biridir, ancak affedersiniz kıçımın altında kemik hissederim diye korkuyorum. kemik hissinden hiç hazzetmem.

5-6 yaşlarındayken köyde annemin dedesinin atına binerdim. beyazdı. sonra binmedim zaten İstanbul'da at sürecek alan yok